Ik loop vaak 's avonds. Alleen. Dat helpt. In het donker, als er zo min mogelijk mensen naar me kijken. De straatlantaarns werpen flarden van licht op de stoep. Ik voel me anoniem en stil. Ik luister muziek. Soms moet ik lachen, soms loopt er een traan over mijn wang. Tijdens het wandelen laat ik alle gedachten de vrije loop. Alles mag er zijn.
Ik heb fijne vriendinnen en familie waar ik dingen mee kan delen, maar soms zit ik zo opgesloten in mijn hoofd. Dat maakt me dan toch zo alleen met al die gedachtes. Het is soms alsof een ander het gewoon niet kan snappen, of het lukt me niet zo goed om er woorden aan te geven.
Maar terwijl ik loop, voel ik het langzaam verschuiven. Het alleen zijn wordt iets zachter. Al is het maar voor even. Ik mag er zijn. Ik doe het goed, dat weet ik wel. Maar soms blijft het eng. Het alleen.
een lief liedje zacht
door mijn koptelefoon heen
niemand merkt de traan
Kus, Sara
Commenti