Ik zit hier dan weer. Net gedoucht, theetje erbij, badjas aan. Ik voel me helemaal rozig, en ik wist al wat er zou komen na zo’n dopamine-rush van de afgelopen week. Keihard werken met maar één doel voor ogen. En dan, na de lancering van mijn nieuwe idee… totale stilte. Het gewenste resultaat blijft uit. Ik had alles zo goed bedacht, maar het slaat niet meteen aan. Of in ieder geval niet zo snel als ik had gehoopt.
En nu is het de kunst om niet direct de handdoek in de ring te gooien, maar door te zetten. Andere wegen bedenken, creatieve oplossingen vinden. Maar eerlijk? Ik vind het lastig. Ik wil het zo graag, voel me onrustig, ongeduldig.
De wet van de aantrekkingskracht
De laatste tijd lees ik veel over de wet van de aantrekkingskracht. Ik ben een Engels boek aan het lezen en het fascineert me. In feite draait het erom dat succes een gevolg is van je mindset. Als je iets écht wilt en je je daarop focust, dan trek je het als het ware aan. Je stelt je zelfs voor dat je het al hebt. Het is een manier van denken.
Ik ben van nature al best optimistisch en ik schakel snel, dus ik geloof hier wel in. Maar toch... het juiste pad heb ik nog niet helemaal gevonden.
Mijn doel is helder: ik wil onafhankelijk zijn. Mijn eigen tijd indelen. Slim ondernemen en daar genoeg mee verdienen om het leven te leiden zoals ik dat wil. Geen baas, geen verplichtingen, maar gewoon vrijheid. En dat betekent niet dat ik wil liggen luieren aan het strand. Nee, nee ik ben bereid om keihard te werken. Ik vind het ook leuk, krijg er een kick van.
Tegelijkertijd weet ik van mezelf dat ik ook een luxepaard ben. Ik hou van mooie dingen. Uit eten, mezelf verzorgen, stijlvolle kleding, een goede zonnebril, leuke schoenen, een vette auto (heb ik niet hoor, ik rij een saaie gezinsauto haha). Als ik mijn fantasie de vrije loop laat is er ook altijd dat stemmetje die zegt: ‘maar ik ben gewoon een normaal meisje, uit een normaal gezin. Niets luxe, niets uitbundigs. Je droomt te groot. Het is onrealistisch.’ In mijn familie wordt er zelfs een beetje op neergekeken. Te veel materie is oppervlakkig, iets voor een ander slag mensen.’. Wij zijn intellectueel, wij hebben al die onzin niet nodig. Maar stiekem... Dat is vooral iets wat mijn vader vindt. Ik niet.
Ik wil genieten. Ik wil mezelf kunnen verwennen. Ik zou zo eersteklas willen vliegen en met een motorjacht in Saint-Tropez liggen. Echt hoor, ik denk dat ik er prima aan zou kunnen wennen.
Doorzetten, ook zonder resultaat
En dus werk ik me de blubber. Want ik wíl dit. Ik geniet van het harde werken, maar... ik wil ook resultaat. En als dat er niet meteen is, frustreert het me. Maar ja, succes komt niet zonder tegenslagen. De enige manier is doorzetten.
Ik merk ook dat mijn omgeving totaal niet zo in elkaar zit. De meeste mensen om me heen zijn van het ‘doe maar normaal, niet te gek, niet te veel opvallen’. Maar ik wil dat wél. En daar botst het soms. Ik mis inspiratie. Mensen die me uitdagen, die me laten zien dat het anders kan. Ik heb fijne mensen om me heen, hoor. Mensen die me steunen, ongeacht wat ik doe. Maar iemand waar ik écht tegenop kijk? Die me pusht om verder te gaan? Die heb ik niet.
H. was zo iemand. Is zo iemand.
En misschien is dat ook een reden waarom ik hem zo moeilijk loslaat. Hij maakte iets in me los wat ik niet kende. Hij gaf me de kracht om álles uit het leven te willen halen. Ik keek tegen hem op, hoe hij de dingen aanpakt. Damn. Ik ben blij dat ik hem heb ontmoet. Ondanks alles. Ondanks de pijn die hij me ook heeft gedaan. Ik had het niet willen missen.
Vertrouwen in plaats van vechten
Ik merk dat ik altijd in de actiestand sta. Doorgaan, knallen, vechten. Niet afremmen. En misschien is dat niet altijd goed. Soms moet ik meer vertrouwen hebben. Soms moet ik gewoon stilstaan en kijken naar wat er al ís.
Mijn gedachte is altijd: het is goed, maar het kan nog beter. Ik wil meer, beter, anders. Maar vergeet ik daardoor niet te genieten van het nu?
Ben ik op dit moment eigenlijk wel in staat om te ‘ontvangen’? Om het gewoon te láten gebeuren, in plaats van overal invloed op uit te willen oefenen?
Lars: intuïtie of angst?
Wat ik in ieder geval níet beïnvloed, is Lars.
Hij appte me nog een paar keer deze week en na woensdag werd het stil. Ik dacht even dat hij eindelijk de handdoek in de ring had gegooid. Tot ik zaterdagavond ineens een bericht kreeg:
"Ben je er?"
Gelukkig was ik bij mijn zus en haar vriend en bleef ik daar slapen. Maar ik vond het heel onprettig. Toen ik thuiskwam, had ik het idee dat er een steen was verplaatst bij de voordeur. Zou hij voor de deur hebben gestaan?
Is dit mijn eigen angst? Zie ik dingen die er niet zijn?
Ik heb de buren gevraagd of ze de camerabeelden konden checken rond het tijdstip van zijn bericht. Er was niks te zien. Maar het gevoel blijft.
Het voelt niet oké.
Ik weet niet wat hij gaat doen, en het knaagt aan me. Het maakt me onrustig. Nu de kinderen bij mij zijn, weet ik één ding zeker: hij mag hier absoluut niet komen.
Vandaag heb ik een videodeurbel besteld. Morgen installeer ik hem.
Drukke week, nieuwe energie?
Komende week wordt druk. Schoolvoetbal, oudergesprekken, werk, de normale dingen.
En misschien… misschien krijg ik over een tijdje weer zin in een date. De afgelopen week had ik er totaal geen behoefte aan. Maar straks? Misschien toch weer eens een poging wagen. Gewoon, omdat ik het ergens ook wel lekker vind.
Of ben ik gewoon dopamineverslaafd?
Haha, wie zal het zeggen.
Kus, Sara
Comments