Vrijdag: 01:20 uur ’s nachts. Ik kom net terug van een date. Als zo’n date een tegenvaller is, voel ik me daarna altijd een beetje melancholisch. Gedachten zoals: ‘zou ik ooit wel iemand vinden waar het echt mee klikt’ spoken dan door mijn hoofd.
We hadden een paar dagen leuk contact via de app. Hij was oprecht bezig met de date: hij had iets georganiseerd, een verrassing zelfs. Hij stuurde een foto met een adres en een hint erin. Hoe leuk is dat? Maar zodra iemand komt aanlopen, voel en zie ik direct – of nou ja, ík dan – of het ‘potentie’ heeft. En ja ik geef het. ook na mijn eerste oordeel, ook echt wel een kans. Maar ik voelde al snel dat het er gewoon niet in zat. Terwijl hij ook nog een doosje bonbons had meegenomen voor me (*waar ik niet van hou, maar dat doet er niet toe). Het gebaar is zó attent, dat heb ik nog nooit meegemaakt!
Kut.
We hebben wel een prima avond gehad. We speelden jeu de boules. Het idee is leuk, maar damn: wat is jeu de boules saai! Na twee drankjes en een paar potjes vroeg hij of ik zijn huis wilde zien. Hij woonde om de hoek. Ik stemde in, ook al wist ik dat er niets in zou zitten. Ben ik dan weer te aardig? Moet ik het eerder afkappen?
Hij woonde prima. Ik dronk een kop thee, want ik moest nog rijden en had al twee glazen wijn op. Maar eerlijk: het was vooral uit beleefdheid. Gelukkig deed hij geen poging. Misschien kwam dat door mij. Zodra ik voel dat het niets wordt, word ik altijd een beetje nonchalant. Ik hou het makkelijk, ook in gesprekken. Als ik iemand leuk vind, merk ik dat meteen: aan mezelf, de sfeer, de vibe. Maar nu voelde het als een broer-zus-situatie.Op een gegeven moment wilde hij boven wat laten zien. Uhuh, ja ja. Een tactiek, denk ik dan. Die werkt misschien als je iemand leuk vindt. Maar goed, ik ben meegegaan. Boven gekeken – netjes hoor – en snel weer naar beneden. Thee op, naar huis. Balen toch. Je hoopt ergens op een verrassing, chemie.
Ik zwaaide hem uit en stapte mijn auto in. Een gevoel van vrijheid overviel me. Heel gek. Ik draaide de muziek op 100 en scheurde over de snelweg naar huis. Heerlijk! Thuis kaarsjes aan, muziek aan, laptop open, wijntje erbij en nog even schrijven.
En terwijl ik dit type gaan mijn gedachten naar iemand anders. Op momenten als deze. Maar dat brengt me niks. Dat weet ik heus. Toch kan ik het moeilijk loslaten. Het gaat natuurlijk over H. Van wie ik niets meer heb gehoord. Wat ook te verwachten was. Maar goed, ik laat zelf ook niks horen. Hij weet dondersgoed dat ik de kinderen niet heb dit weekend, maar hij heeft ze wel. En dat is prima.
Vandaag was pittig.
Mam kreeg te horen dat ze niet meer welkom is bij de dagbesteding. Mijn moeder heeft een progressieve ziekte, dus ze wordt niet meer beter. Twee dagen per week ging ze naar de dagbesteding, iets waar ze enorm van genoot. Maar volgens hen beïnvloedt haar gedrag de groep te veel, dus moet ze vertrekken.
We zijn als familie behoorlijk pissig. We hebben oplossingen voorgesteld en zelfs een klacht ingediend, maar het mocht niet baten. Vrijdag is dit nieuws aan haar verteld.
De casemanager heeft haar naar huis gebracht, waar ik en mijn vader haar opwachtten. Ze was compleet overvallen door het nieuws en vreselijk verdrietig. Ik had soep en broodjes. Mam voelde zich gesteund, maar het zal moeilijk voor haar zijn zonder die dagbesteding. We zoeken hard naar een alternatief, maar voor haar ziektevorm is het niet zo makkelijk. Ze is ook nog zo jong. Ik twijfel soms of ik haar de steun kan geven die ze nodig heeft. Mijn hoofd zit soms zo vol. Ik ben er voor haar, ze eet twee keer per week bij mij en ik help waar ik kan, maar het voelt zo nutteloos.
Vrijdag gingen K. (mijn ex), onze zoon en ik ook nog naar een open dag van een middelbare school. Het was fijn dat we dit samen konden doen. Toen ik aankwam, stonden K. en onze zoon al te wachten. Ik merkte dat K. zichzelf niet was. Zou het wel goed met hem gaan? Misschien is het uit met zijn vriendin. Maar dat is slechts een vermoeden.
Kus, Sara
Note to self: Ik doe het goed. Ik weet dat ik op de goede weg ben. Ik voel me lichter, alsof alles meer vanzelf gaat. Komt het door de lente die ik al kan ruiken en zien? Ik verlang ernaar.
Commentaires