De laatste tijd moet ik heel vaak denken aan deze scène uit de film Notting Hill. Deze scène raakt precies iets wat voor mij heel herkenbaar voelt.
Als mensen mij zien, vinden ze vaak wat van me. Laat ik het zo zeggen: ik val op. Mensen kijken naar me. Enerzijds is het een vloek, anderzijds vind ik het steeds vaker een zegen. Ik ben natuurlijk geen wereldster zoals Julia Roberts in Notting Hill, maar ik ben wel iemand die opvalt.
Dromen over liefde en romantiek
Mensen zeggen vaak over mij: "Saar komt er wel. Ze is sterk, ze kan dat. Jij bent altijd zo krachtig en in control. Je hebt een hoop mee." En weet je, misschien is dat waar, maar wat veel mensen niet zien, is dat onder die stoere buitenkant een romantische, zachte en gevoelige vrouw schuilt die simpelweg verlangt naar liefde en gezien worden. Een vrouw die daarnaast ook heel erg bang is om gekwetst te worden.
Eigenlijk ben ik nog altijd dat kleine meisje dat op haar slaapkamer stiekem droomde van een prins op een wit paard, trouwen op het strand, dansen onder de volle maan en dineren bij de Eiffeltoren. Over die ene prins die me komt halen, wakker kust en ervoor zorgt dat ik voor altijd veilig ben.
Ja ja, ik ben, wat ze zeggen, een hopeloze romanticus. Ik heb alleen nog nooit iemand gevonden bij wie ik mijn gevoelens volledig kon laten bestaan.
Als kind merkte ik namelijk al heel vroeg dat, als je dat soort dingen zegt, er lacherig over wordt gedaan. Afgedaan met: "Dat gebeurt alleen in sprookjes en dat is niet de echte wereld." Op een gegeven moment ging ik het zelf geloven. Ik werd nuchter en dacht: Doe normaal, verspil je tijd niet aan zulke kinderachtige fantasieën.
Een confronterende vraag
Dat veranderde toen ik anderhalf jaar geleden op de bank bij de relatietherapeut zat met mijn ex. De relatietherapeut vroeg me om de man te omschrijven die ik graag zou willen, om de relatie te omschrijven waar ik naar verlangde. En ik besloot om eerlijk te zijn. Ik vertelde over mijn romantische gedachtes en gevoelens. Terwijl ik dit deed, merkte ik dat mijn ex wat cynisch glimlachte. Ik, direct vol schaamte vanwege mijn kwetsbare openhartigheid, zei meteen: "Ja, maar dat gaat natuurlijk nooit gebeuren. Dat soort dingen gebeuren alleen in sprookjes. Dat snap ik ook wel." En we lachten eroverheen.
Die therapeut was de eerste ooit die vervolgens aan me vroeg: "Waarom eigenlijk niet? Waarom zou jij die verlangens niet mogen hebben? Waarom zou jij niet mogen dromen en fantaseren over jouw prins op het witte paard? En wie zegt dat dat helemaal niet mogelijk is? Dat er geen mannen zijn die dat ook heel leuk vinden?"
Het werd stil. Tranen prikten achter mijn ogen, maar ik knipperde ze weg. Slikte ze in. Is er iemand op deze planeet die het niet weglacht? Is deze gevoelige, romantische kant van mij niet helemaal gekkie?
Romantiek schrikt af, maar geeft ook hoop
De brug tussen mij en mijn ex werd door dit gesprek alleen maar groter. We voelden allebei dat ik een man en een relatie omschreef die tussen ons niet mogelijk was. Maar ik was ook nooit eerlijk geweest; ik had die verlangens nooit durven delen. Sindsdien durf ik het vaker uit te spreken. En ik merk ook: het schrikt mensen een beetje af. Het wordt soms wat ongemakkelijk als ik zeg dat ik geloof in de ware liefde, in het met elkaar versmelten, in de romantiek.
Maar ik denk ook dat het mensen hoop geeft. Hoop die soms in deze snelle, individualistische wereld vervlogen lijkt. Want we durven niet meer kwetsbaar te zijn, we zijn allemaal bang om te veel te laten zien. En ik herken dat wel. Ik heb het ook. Ik doe het niet makkelijk. Maar als je het durft, soms in een intiem moment of tijdens een goed gesprek op een fijne plek, dan kan het zo’n liefdevol gevolg hebben.
Ik blijf geloven in liefde
Ondanks mijn werk, mijn uitstraling en mijn stoere houding, ben ik gewoon Saar. Een vrouw die net zo goed verlangt naar haar eigen romantische sprookje.
En dat hoeft niet met grootse dingen; romantiek zit hem ook juist in het kleine. De kriebels op je rug nadat je net gevreeën hebt, dat fijne gesprekje in het midden van de nacht, het kruisen van de blikken in een volle ruimte of dat mooie liedje dat nu van jullie samen is.
Ahhhhh, de romantiek. Dit jaar met Valentijnsdag mag ik er nog even over blijven dromen. Maar ik geef niet op. Ik weet dat hij er is. We moeten elkaar alleen nog even vinden.
Fijne Valentijnsdag allemaal alvast.
Kus, Sara
Comments