Hij had mij een persoonlijk bericht gestuurd. Het is echt erg, maar hoe zal ik deze man nou weer eens noemen? Ik ga voor… Peter. Peter had mij op dit platform een bericht gestuurd, vermoedelijk naar aanleiding van mijn blog Waar fantaseer je over? Een blog die blijkbaar iets bij hem prikkelde, want hij was direct, duidelijk en ging recht op zijn doel af. I like it. Hij had me nog nooit gezien, maar was wel benieuwd hoe wij samen konden komen tot een interessante seksuele dynamiek. Mind you, dit was iets waar ik een jaar geleden nog nooit over na had gedacht — oké, eerlijk is eerlijk, zelfs drie maanden geleden niet haha.
Een voorstel dat prikkelde In de loop van de dagen voelde ik me getriggerd en besloot ik op zijn voorstel in te gaan. Ik stelde voor om samen naar de film Babygirl te gaan. Als we dan toch in het thema zaten, konden we net zo goed alvast een beetje afkijken. Toen ik hem vroeg wat ik moest dragen, zei hij: "All black, net als ik. Verder gewoon iets waar je je zelfverzekerd in voelt." Klinkt goed, dacht ik.
Hij vertelde dat hij genoeg ervaring had met vrouwen. Op dat moment wist ik niet goed of ik dat een goed of slecht teken vond. Eerlijk gezegd hou ik er niet van om de zoveelste in de rij te zijn. Misschien ben ik het wel, maar ik wil het gewoon niet weten.
Kom maar op Zondagavond was de date. Hij wist niet hoe ik heette en ook niet hoe ik eruitzag. Mijn hemel. Onderweg knalde de muziek uit mijn speakers. Bij het stoplicht spoot ik nog wat haarspray in mijn haar. Toen de jongen in de auto naast me bemoedigend zijn duimen opstak, dacht ik: Kom maar op!
We ontmoetten elkaar op de parkeerplaats. Drie kussen, onwennig en een beetje vreemd wel. Hij was serieus, maar mijn eerste indruk was prima. Ik ontdekte dat we behoorlijk in leeftijd verschilden, hij is een stuk jonger. We liepen naar een café tegenover de bioscoop en kletsten over de verschillen tussen mannen, vrouwen, werk en seksualiteit. Het gesprek was interessant en gezellig. De tijd vloog voorbij en ik voelde me steeds meer ontspannen.
Een veranderende sfeer Tijdens de film merkte ik dat de sfeer veranderde. In het donker leek hij ineens de ruimte te voelen om te laten zien wie de baas was. Nu ben ik van mezelf niet per se een onderdanig type, maar de laatste paar ervaringen met H. hadden mijn interesse gewekt. Dus ik ging er, wat onwennig, in mee.
Maar toch voelde het ergens ook gemaakt. Het was plat: de film, de entourage, het spel dat we speelden. En al was het ergens spannend, het ging me te snel, te makkelijk, te simpel. “Je bent een goed meisje,” fluisterde hij in mijn oor, zijn vingers stevig om mijn keel. “Naar wie moet jij straks luisteren? Wie is hier de baas?” Ik antwoordde natuurlijk met: “Naar jou,” maar meende ik dit nou eigenlijk écht? Wilde ik wel naar hem luisteren? Wilde ik me echt overgeven aan een onbekende man zonder hem te leren kennen, zonder enige gevoel of emotie?
Daar mis ik dus toch een gen, denk ik. Voor anderen kan dit een opwindend spel zijn, maar voor mij voelde het als een theaterstuk dat we allebei opvoerden. Heb ik de echte Peter gezien? Of zag ik hem in een rol die hij graag speelt? Ik weet het niet. En in hoeverre speel ik zelf maar de rol van gewillig meisje dat zich graag laat overmeesteren?
Grenzen bereiken Toch liet ik me meeslepen. Ik vind avontuur leuk en wil dingen ervaren en ik ben nieuwsgierig. Maar toen hij mij, pak en beet een uur later, met zijn broek op zijn enkels op de passagiersstoel van mijn auto zei dat hij zijn sperma in mijn mondje wilde spuiten, dacht ik: Ho even. Wil ik dit? Nee. Het was te grof, te plat, te makkelijk. Ik wilde het niet. Stoppen. Ik denk dat hij gefrustreerd was, maar het kon me niks schelen. Ik wilde hem weg. Weg uit de auto. Weg uit deze situatie.
Het had gevroren, dus wegrijden ging niet gelijk. Toen ik de auto moest ontdooien, kwam hij nog terug om mijn ijskrabber te lenen. Ik zei tegen hem: ‘Kom toch nog ff zitten’. We kletsten nog wat in de auto en luisterden muziek. Het was prima zo. Maar daarna: wegwezen. De snelweg op, naar huis. Mijn eigen bed in. Veilig terug in mijn eigen wereldje.
En nu dan? Hoe nu verder weet ik even niet. Ik moet het even laten inwerken. Het spel van de liefde — van aantrekken en afstoten, van lust en verlangen, van macht en overgave — is een heerlijke reis. Maar ik kan hem niet zomaar met iedereen afleggen. Soms is het opbouwen van spanning nog spannender dan het moment zelf. Wacht je echter te lang dan verlies je het momentum. Ga je te snel, dan voelt het plat en simpel. Het is een dun koord waarop je je balans moet vinden, denk ik.
Ach ja, het was weer een nieuwe ervaring. Die Saar, soms een tikkeltje ordinair, soms netjes en beschaafd, maar ik doe het allemaal maar wel. Toch?
Kus, Sara
Comments