Het heeft me zo lang weerhouden om weg te gaan. Ik durfde niet, was bang om alleen te zijn. Ik geloofde niet dat ik het alleen kon, dacht dat ik een ander nodig had om gelukkig te zijn. Hoorde om me heen: ‘Als vrouw ben je kansloos zonder een man. Ze hebben meer kansen dan wij, dus blijf maar, het wordt vanzelf beter.’
Maar het werd niet beter. Ik voelde me steeds ongelukkiger. Langzaam durfde ik de gedachte toe te laten: misschien kan ik het wel. En dat was eng.
Maar ik heb het gedaan. Ik zette de stap, waagde de sprong in het diepe. En riep vervolgens keihard tegen iedereen die het wilde horen dat ik eerst wel eens even voor mezelf zou zorgen. Maar: hoe doe ik dat eigenlijk? Hoe vul ik mijn eigen glaasje? Hoe leer ik te geloven dat van mezelf houden écht genoeg is?
Na maanden alleen kan ik zeggen dat het me niet altijd lukt. Ik voel me soms nog verloren. Maar ik ben trots op mezelf. Ja, ik voel me soms verloren, maar nooit meer alleen. Ik hou steeds meer van mezelf, en dat geeft me de kracht om te weten: ik maakte de juiste keuze.
Het leven is zó mooi, als je je hart maar durft te volgen.
Kus, Sara
Zacht en vrij
steeds zocht ik naar de helft
het leek een soort gemis
toen vond ik in mij
wat eigenlijk al heel is
langzaam leer ik mezelf verstaan
en kan ik achter mijn hart aangaan
nu draag ik in mij
zacht en vrij
liefde genoeg
voor jou en mij.
Kus, Sara
Comentarios