Weet je wat het punt is met mij? Ik kom daar dus in kleine stapjes achter. Ik geloof dat ik een soort angst voor afwijzing heb. Ik merk het aan heel veel dingen. Ik vind het lastig om een stap naar iemand toe te zetten of af te wachten. Zodra ik me begeef op glad ijs en denk aan de mogelijkheid dat ik wellicht zou kunnen worden afgewezen, pak ik een hakbijl en ga als een malle alles doorhakken.
Zo ook met, laat ik hem Lars noemen. Eind vorig jaar hebben we gedate. Tijdens de laatste date kookten we en bleef hij slapen. Het was een leuke avond, maar ik voelde wel: dit is niet voor de lange termijn. Tevreden en met een kop koffie in de hand verdween hij de volgende dag naar kantoor. Ik was superhappy. "Zie je nou wel," dacht ik bij mezelf. "Ik kan best zonder al die ingewikkelde gevoelens."
Maar in de loop van de dag en de dag erna merkte ik dat hij minder appte. En alhoewel ik met mezelf had afgesproken dat ik niks voelde, maakte het me toch onzeker. Was ik teveel geweest? Had ik iets niet goed gedaan? "Zie je nou wel, het is echt weer alleen om de seks. Al die mannen zijn hetzelfde." Dus ik deed wat ik altijd doe: ik appte dat het klaar was. Hij vroeg nog, lafjes, of ik het zeker wist. Maar ik zei ja, en dat was het.
Beetje gek natuurlijk. Ik voelde me twee dagen wat onbestemd en daarna pakte ik gewoon weer op waar ik mee bezig was.
Tot gisteren. Ik zat op de bank en pakte mijn telefoon. Ik moest twee keer knipperen toen ik zag wie er appte: Lars. Met, na een week of acht, alleen de vraag: "Waarom eigenlijk?"
Zijn vraag was terecht. Ik heb het stom aangepakt. Maar die vraag zette me aan het denken.
Precies dat stuurde ik naar mijn lieve zus (a.k.a. mijn grootste fan en partner in crime), vergezeld met een screenshot van het berichtje: Hebben mannen dan toch gevoel?
Mijn zus, altijd sceptisch tot op het bot, appte terug: Ah, en dat stuurt hij nu ineens? Wat moet hij van je?
Ik stuurde: Geen idee.
Ik ben in de zon gaan zitten en met muziek op ben ik gaan nadenken. Na een tijdje appte ik toch maar. Ik dacht: ik zeg het eerlijk. We hadden een prima gesprek. Uiteindelijk kwam het erop neer dat hij het niet fijn vond hoe het geëindigd was. Hij stelde voor om af en toe lekker te daten en te seksen.
Hoe ‘verleidelijk’ zijn aanbod ook is, ik denk dat ik het maar laat. Het is een aardige jongen, maar ik vraag me af of het wel verstandig is. Ik denk dat we er al uit hebben gehaald wat er in kon zitten. En dan maar doorgaan om een leegte op te vullen? Van twee rusteloze mensen die geen toekomst zien bij elkaar, maar bij gebrek aan beter toch elkaar maar opzoeken? Hmmmm.
Terugkomend op het onderwerp merk ik dat ik nog meer vergelijkbare voorbeelden kan noemen, zoals met H. Hoe vaak heb ik hem wel niet op straat gezet? Hoe vaak heb ik hem wel niet gezegd dat het klaar was, dat ik geen contact meer wilde, dat ik hem niet in mijn leven wilde? Ik kan de pijn van afwijzing gewoon niet handelen. De één gaat lopen trekken aan iemand, maar ik pak het anders aan. Ik word kil, afstandelijk en hard. Werkelijk alle rolluiken gaan dicht en de deur op slot.
Maar is dat zo gek?
Ik heb me nog nooit zo afgewezen gevoeld als door H. Hij had vijf jaar geleden zijn zinnen al op me gezet. Maar we waren allebei getrouwd. Ik vond hem overdreven, opdringerig en een patser. Maar toen ik hem anderhalf jaar geleden weer tegenkwam en ik me zo ongelukkig voelde — lelijk, ongeliefd en onzichtbaar — heb ik de stoute schoenen aangetrokken. Ik berichtte hem na dat feestje. En het hek was van de dam. Alles haalde hij uit de kast om me te krijgen. Ik was totaal overvallen door zijn intensiteit. En toen ik daar eenmaal was, de stap zette, kwetsbaar, mijn hart opende... was hij weg. Maanden heb ik aan mezelf getwijfeld. Ik voelde me niet goed genoeg, gebruikt.
En toch, telkens kwam hij weer terug. Het was uit met zijn vriendin (hij was inmiddels ook gescheiden). Maar hij zag mij als iemand om plezier mee te hebben in bed. Maar ik was in de war. Ik was al verder. Had me al gegeven. En hem dit ook gezegd. Hij ontweek. En keihard kwam vervolgens zijn bericht binnen afgelopen zomer: hij had iemand ontmoet. Hij wilde trouw zijn aan haar, voor haar gaan. Hij stuurde een foto mee van hen samen. Trouw zijn, ja natuurlijk, daar sta ik voor. Maar hij? Nooit. En nu voor haar wel. Mijn hart bloedde. Ik wilde geen contact meer. Dat spraken we af, en hij was het ermee eens. Maar binnen een week zocht hij me weer op. Hij kon het niet laten. Ik ben goed voor zijn ego, de validatie, de aandacht, de bevestiging. Maar het is pijnlijk om te voelen dat iemand het alleen doet voor eigen gewin. En het gekke is: ik neem hem niet eens iets kwalijk. Suffie.
Maar ik denk dat het goed is als ik daar eens mee aan de slag ga. Maar man, dat voelt niet fijn. Ergens wil ik daar niet heen, naar dat gevoel. Ik wil mezelf beschermen tegen al het 'kwaad' in de wereld. Soms voel ik me nog een klein meisje. Maar verdorie, ik ben een volwassen vrouw van 38 jaar.
Zo, genoeg kwetsbaarheid op zondag. Vanavond een date, weet je nog? Adem in, adem uit.
Kus, Sara
コメント