Ik heb gewoon serieus echt even getwijfeld of ik het wel moest delen. Ik veroordeel mezelf ook wel een beetje en ik denk ook over wat anderen wel niet moeten vinden. Want wat moet jij er wel niet van denken? Hoe kan ik me al bij voorbaat veroordeeld voelen door mensen die ik niet eens ken? Maar goed, eerlijkheid is wel dé bedoeling van deze blog. Dus, kijk maar wat je ervan vindt ja? Daar ga ik:
Verdomme. Ik baal zo. Hoe kan het toch steeds zo misgaan? Waarom valt alles telkens op het verkeerde moment samen? Waarom trek ik elke keer aan het kortste eind? Serieus, ik snap er echt niets van. Ik voel me gekwetst en opnieuw vreselijk afgewezen.
Lars gaf me dit keer echt het gevoel dat hij me had gemist (als je even niet weet waar ik het over heb, lees dan mijn blog ‘Waarom eigenlijk’ eerst even, het is die ene waar ik eind vorig jaar me heb gedate en die zaterdag ineens contact zocht). Hij wilde me zien, had me gemist, dacht elke dag aan me en wilde met me knuffelen. Ik weet het niet. Ik liet hem langskomen. Ik voelde me verleid door zijn woorden. Ik had zin in een beetje liefde. Ik was blij toen hij er was. Dat gevoel overviel me, ik had het niet verwacht. Ik voelde me veilig met hem in mijn bed, tegen me aan. Hij leek zenuwachtig, heel teder en liefdevol.
We knuffelden
En kletsten, zoenden en vreeën. Het was gewoon fijn, gewoon echt goed. Ik bakte nog eitjes voor hem. Hij vertrok naar zijn werk en... ….het zal toch niet waar zijn? Maar ja, het gebeurde weer. Wederom bleef het stil.
Gedurende de dag kon ik het nog begrijpen. Hij was druk, dat wist ik. Maar om zeven uur ’s avonds had ik nog steeds niets gehoord. Ik stuurde “Hoi”. Hij stuurde een uur later “Hallooooooo” terug. Ik vroeg: “Druk gehad?” Ik hoorde niks. Gefrustreerd, boos en eigenlijk ook gekwetst appte ik hem een tijdje later weer: “Als een berichtje sturen na het neuken al teveel moeite is, dan hoeft het voor mij niet. Bespaar je de moeite en bericht me niet meer.” Twee uur later reageerde hij: “Niet teveel moeite, maar ik ken niet alles hè. Chaosdag op werk, net thuis.”
En dat was het
Ik was boos. Maar is dat terecht? Hij kan serieus een potje Wordfeud spelen tijdens het schijten, maar appen ho maar. Hoezo geen tijd? Je kan toch heel even inchecken gedurende de dag? Ik ken dit verhaal: hij heeft geen zin meer, heeft gehaald wat hij wilde en het is klaar. Je bent nooit te druk om te appen. Conclusie: hij wil het niet. En dat doet pijn. Wederom. Die pijn. Is het dan zoveel gevraagd om even iets van je te laten horen? Ben ik te veeleisend? Ik weet soms echt niet meer hoe ik me moet gedragen. Ik vertrouw het gewoon niet meer, alle lieve woorden, toezeggingen, knuffels, kriebels en kusjes. Weer liet ik mezelf toe aan een ander. En weer word ik aan de kant gezet. Ik voel me erin geluisd. Zo lelijk ben ik toch niet? Waar ligt het aan? Waar komt die omslag vandaan? Van helemaal lief en volle aandacht naar niets. Ik ben enorm uit het veld geslagen. Het ene moment voel ik me top of the world, en nu ben ik gewoon vuilnis. Weggegooid, alsof ik niets meer waard ben.
En dat doet zeer. Verdorie, het doet pijn. Waarom? Arghhhhhh WAAROM WAAROM WAAROM? Ik wilde het niet eens meer met hem. Ik was hem nagenoeg vergeten. Hoe kon ik me er toch weer zo in laten luizen? Omdat ik zo verlang naar warmte, verbinding, liefde? Misschien hoop ik dat iemand me eindelijk ziet zoals ik ben en daar helemaal gek van is.
Verdomme. Ik baal. Ik huil. Ik kan het niet stoppen, dus ik laat het maar toe. Het mag er nu even zijn. Ik voel me rot. Shit. Morgen weer een nieuwe dag.
Ik ga het met rust laten nu
En ik ga voorlopig zelf ook maar even rustig aan doen (heb dit overigens al vaker gezegd pfff, echt geen ruggengraat deze vrouw). Maar ik trek dit echt ff niet. Ik voel me aangeschoten wild, handel uit paniek en emotie. Kom op Saar: leg de focus weer volledig op jezelf: je lieve kindjes, werk, vrienden en familie. Fuck deze puinzooi. Want dat maak ik ervan: een puinzooi. Bah.
Ben je trouwens nog benieuwd hoe het afliep met Peter? Ik beloof dat ik er de volgende keer over schrijf. Heb er nu even geen ruimte voor in mijn hoofd.
Kus Sara
Comments