Nou, de date van afgelopen donderdag. Ik vond het op het moment zelf toch weer erg spannend. We spraken af op het Centraal Station in Utrecht. Hij belde, was een paar minuutjes later. Hij stond aan de andere kant van het station en kwam mijn kant op gelopen. Wat ongemakkelijk stond ik tegen een hekje te wachten. En ineens zag ik hem. Lang. Vreselijk knap. Hij begon gelijk vrolijk te kletsen en was direct behoorlijk openhartig over zijn dateleven. We liepen naar de gracht. Hij had een tentje uitgekozen. Het zag er echt geweldig uit van binnen. Het gesprek liep goed en ik had het idee dat ik wel in de smaak viel. Andersom was dat ook het geval. Ik was zelf ook aangenaam verrast, maar toch ook wat terughoudend.
Hij was wel héél openhartig over een kortstondige relatie die pas geleden (met oud en nieuw)was beëindigd. Door haar. Niet door hem. Hij vertelde dat hij er eigenlijk nog niet helemaal overheen was, maar hij wilde wel verder gaan. En ik begon gelijk rode vlaggen te hijsen. Net twee maanden uit elkaar (katsjing), nog steeds overstuur van een zeer kortstondige relatie (2 maanden), hij dacht dat zij de ware was (dingdingding) en hij was er nog niet echt overheen (jackpot). Ik dacht alleen maar: oh mijn god.
Toen vertelde hij dat hij ADHD had en hoe zijn leven was gelopen. En het stomme was: doordat hij zo openhartig was, besloot ik ook maar het echte verhaal over H. te vertellen. Dus ik vertelde hoe ik verwikkeld was geraakt in een ingewikkelde situatie waar ik moeilijk uit kon komen. En wat ik moeilijk los kon laten. Hij vroeg hoe lang het geleden was, ik loog een beetje. En zei dat het zes weken terug definitief klaar was. En op dat moment besefte ik me ineens: ik ben geen haar beter dan hij. Het was feitelijk slechts twee, en in niet zes, weken geleden dat ik alle contact met H. heb verbroken. En ik ben er nog steeds dagelijks mee bezig. Hoe kan ik hem dan veroordelen?
Maar een vrije geest
Ja, dat is hij zeker. Hij leeft een ‘simpeler’ bestaan dan ik, hij gaat binnenkort een maand op reis met de camper naar Spanje en doet dat elk jaar. We dronken, aten, kletsten en begonnen elkaar steeds dieper in de ogen aan te kijken. Ehhhhhh…..gebeurt hier nou iets?
Mijn hemel, dat het een knappe man was, was me wel duidelijk, en op een gegeven moment merkte ik dat het meisje aan de tafel naast me dat ook vond. Een meisje ja, ik schatte haar zo’n 25 jaar. En daar kickte de onzekerheid keihard in. Ik zag dat hij af en toe ook naar haar keek. Ik voelde me serieus echt voor lul zitten. Ik dacht: hoe moet ik hier nou weer mee omgaan?
De gesprekken gingen ondertussen door, hij zei dat hij me heel knap vond en dat ik echt heel leuk en andersdenkend ben. Ondertussen hoorde ik eigenlijk niet meer echt wat hij zei, mijn hoofd maakte overuren. Toen ik vervolgens een verlegen, doch steelse blik van haar richting hem zag, had ik er genoeg van. Ik wilde even weg. Ging naar de wc. Daar zat ik te denken. Mijn handen tegen mijn hoofd op de wcpot. Ik was inmiddels behoorlijk aangeschoten en niet helemaal meer in staat om rationeel na te denken. Fuck, hoe doe ik dit? Kan ik dit? Waarom heb ik dit? Ik ben lelijk, ik ben zijn type niet, etc. etc.
Goed, ik ging terug.
En hij pakte de draad weer vrolijk op. Maar ik kon het niet. Ik gooide mijn wijntje naar achteren en zei: ‘Ik wil naar huis, zullen we de rekening vragen?’ Hij, zichtbaar verbaasd, vroeg wat er ineens aan de hand was. Ja, natuurlijk zei hij. Je bent er klaar mee. Je hebt er genoeg van. ‘Ja,’ zei ik, ‘als jij gaat zitten flirten met die meid hiernaast op de eerste date, dan ben ik er snel klaar mee.’
‘Wat?!’ zei hij.
‘Dat meen je niet? Ik doe helemaal niks.’
Ja ja, dacht ik, daar gaan we weer. Hij gaf toe dat hij gekeken had, maar zei dat hij dat altijd een beetje doet. Maar ik had er genoeg van. Ik wilde gaan. Weg. ‘Het zal mijn overgevoeligheid wel weer zijn,’ zei ik. ‘Ja,’ zei hij, ‘ik denk dat het misschien iets is waar je wat mee zou moeten.’
Ja, dacht ik, ik laat me dit ook nog vertellen zeker. We splitsten de rekening en ik liep naar buiten. Hij liep mee, wilde me naar het station brengen. Toen bedacht ik me. ‘Ik wil de Domtoren zien. Loop je mee?’
Hij bleef maar doorgaan over de situatie, maar ik wilde niet meer praten. ‘Zullen we erover ophouden?’ zei ik. Toen we bij de Domtoren aankwamen, was ik onder de indruk. Het was zo’n mooi plaatje. De verlichting, de stad. Ik weet het niet. Mijn hoofd doet soms zulke rare dingen. Ik wilde het vergeten. We liepen daar. Ik pakte zijn hand, trok hem naar me toe en kuste hem.
Hoezoooo doe je dat?!
Ik wilde het. Ik had er zin in. Hij, overrompeld, zoende gretig terug. We liepen door, kregen de slappe lach door een dronken gast op straat. Liepen onder de Domtoren door, zoenden nog wat. Liepen terug.
Zoenden hier, zoenden daar. Hij liep mee naar het station.
We zoenden op het station tegen de NS-borden aan.
Ik moest nog een half uur op de trein wachten en hij bleef bij me. We kochten wat te drinken en wachtten op een bankje. Ik pakte mijn muziek en we luisterden samen. Tot het tijd was en ik de trein indook.In de trein voelde ik me verdrietig. Ik keek naar mijn spiegelbeeld in het raam. Ik voelde me oud en lelijk en alleen. Weer een illusie armer. Is het tijd om echt even rustig aan te doen? Ik voelde de warmte van de tranen over mijn wangen lopen. Ik luisterde muziek en schrok op toen de conducteur ineens langskwam om mijn kaartje te controleren.
Eenmaal thuis sprong ik onder een warme douche en zag ineens dat mijn date nog had geappt. Hij had het gezellig gevonden en lag lekker in bed. ‘Slaap lekker,’ stuurde hij. Ik was verbaasd. Ik dacht: ik hoor nooit meer wat van hem.
Ik sliep zo slecht die nacht. Ik had het bloedheet, werd constant wakker en dacht terug aan de avond ervoor. Was ik te snel geweest in mijn oordeel? Of had ik het goed aangevoeld?
The day after
De volgende dag appte ik hem: ‘Wat een aparte avond was het hè?’ Hij appte terug over hoe hij had geslapen en het gesprek bleef vervolgens steken. Ik appte uiteindelijk dat ik hield van duidelijkheid en hoewel ik hem vreselijk knap vond, wij verder geen match zouden zijn. Ik wenste hem veel plezier in Spanje en stuurde dat ik hoopte dat hij een mooie, fijne vrouw zou treffen.
Een paar uur later kreeg ik een lang bericht. Hij vond het gezellig, maar was geschrokken van mijn beschuldiging. Hij gaf toe dat hij om zich heen keek, maar dat hij geen verkeerde jongen was. Nooit vreemdging, altijd eerlijk was. Hij dacht dat ik misschien verkeerde mannen had ontmoet en daardoor zo had gereageerd. Dat ik daar niks aan kon doen, maar dat hij geen zin had om dat op zijn bordje te krijgen. Het lag niet aan mij, hij vond me knap en had eigenlijk nog helemaal geen idee of we wel of geen match zouden kunnen zijn. Maar hij ging nu zijn hoofd leegmaken op reis. Ik mocht hem altijd appen.
Fair enough
Het gekke is, doordat hij er zo uitgebreid op in ging, voelde ik me meer ontspannen. Oké, hij nam het in ieder geval serieus. Dus ik gaf toe dat ik inderdaad wat nare ervaringen had gehad en daardoor wantrouwend was. Ik vond het fijn dat hij reageerde en stuurde dat hij altijd eens een foto mocht sturen tijdens zijn reis. Hij zei dat hij dat zou doen.
En dat was het. To be continued? Geen idee. De tijd zal het leren.
Maar wel weer een lesson learned.
Kus, Sara
댓글